Abel Tasman - Fox Glacier

We rijden een stukje terug via Nelson richting Kaikoura. We nemen bewust deze weg want de andere verbindingswegen werden ons door enkele NZ’ers afgeraden. De wegen hebben daar enkele overstromingen te verwerken gehad en worden op dit moment gerepareerd. Qua wegenwerken worden we dus ook hier achtervolgd…
Dit wordt een pittig dagje want we hebben wel enkele km’s voor de boeg. De meisjes vermaken zich prima op de achterbank met enkele dvd’tjes die we van thuis hebben meegebracht. Onderweg rijden we Blenheim voorbij. Het mooiste stukje weg moet dan nog komen. De weg van Blenheim naar Kaikoura voert ons via het eerste stukje kust dat gevormd word door keistranden en die grijs-zwart van kleur zijn. Een dertigtal km’s voor Kaikoura houden we even halt om een tip te checken die ons was doorgegeven door enkele NZ’ers. Niet ver hiervandaan zou er een plek moeten zijn die een heuse NZ fur seal kolonie huisvest. We stoppen langs de kant van de weg en zijn stomverbaasd als op enkele meters van ons er enkele exemplaren een dutje aan het doen zijn in het zonneke en niet de minste moeite doen om te bewegen, zelfs al staan we er maar op een paar meter van te joelen. We zijn superenthousiast en kunnen in elk geval het zien van zeehonden van dichtbij al afvinken op onze to do lijst. Nauwelijks enkele kilometers verder komen we aan bij Oahu Point en daar hebben we gewoon vinkjes te kort voor. Waar we ook kijken, overal zijn er zeehonden die aan het spelen zijn op de rotsen. Onze meisjes vinden dit fantastisch en zijn helemaal fan van de beestjes. We komen dus na veel tussenstops aan in Kaikoura waar we onmiddellijk een trip boeken om de dag erna walvissen te gaan spotten. Enige bedenking hierbij, we moeten om 6.45u ons al aanmelden aan het vertrek. Vroeg opstaan dus…
Whale watching day: 5.45u opgestaan, maar in tegenstelling tot alle voorbije dagen, met grijze lucht en een kil gevoel. Dan maar warm genoeg aankleden en vertrekken rond 7.30u voor een… misselijkmakend tochtje. De zee was de eerste 15 minuten nog wel te harden, maar dan vielen de eerste slachtoffers te betreuren. Spijtig genoeg bleken onze meisjes ook nog geen volwaardige zeebonken te zijn. Na een uurtje varen was het tijd om een walvis gedurende een dikke 10 minuten te kunnen aanschouwen van dichtbij. Hij dook terug de diepte in en toonde ons nog zijn machtige staart. We waren blij wanneer we terug voet aan wal zetten. We kwamen terug op de camping aan en zagen nog net onze Hollandse buren die (opgetut als gingen ze naar een feestje) vertrokken om dezelfde tocht aan te vatten. En…. Het moet een plezant feestje geweest zijn. Madam kwam ziek als een hond van de boot af, had een ietwat groenbleke tint en hebben we dan ook maar teruggezien rond 20u ’s avonds. Ondertussen hebben wij genoten van een bubbelbadje en besloten om ’s avonds ook niet te koken. Bij het plaatselijk frituureke hebben we dan enkele porties nuggets en chips besteld. De zoon en de man van de uitbaatster waren ook fervente duikers en dus kon het frituureke ook crayfisch (kreeft) vers aanbieden voor 30 euro per volledige kreeft. Bij ons is de specialiteit stoofvlees, hier is het kreeft!!! Waanzinnig lekker!!!
Dag erna en we besluiten onze royale trip nog in de verf te zetten door samen te gaan kuren in de thermische baden van Hanmer Springs. Een 2 uur durende trip brengt ons tot hier en we zijn klaar om ons onder te laten dompelen in de verschillende helende baden die gevoed worden door mineralen die hier geothermisch aanwezig zijn. We genieten met zijn allen en krijgen een zeer zacht velleke. ’s Avonds logeren we op een leuke camping iets buiten de rand van het dorp en hier zitten we bijna helemaal alleen. Het hoogseizoen is hier gedaan en de kinderen moeten terug naar school. De campings liggen er maar verlaten bij.
We verlaten Hanmer Springs om door één van de mooiste stukken weg van NZ door te steken naar de Westkust. De Lewis Pass snijdt dwars door de uitloper van de Southern Alps en beloofd een mooie maar uitdagende rit te worden. Na een vijftigtal kilometer houden we even halt om doorheen de pas een fantastisch uitzicht te krijgen op de vallei langs dewelke onze weg voort meandert. Another 1 million dollar view!!! We zetten onze tocht verder en besluiten om na de middag halt te houden aan een grote hangbrug over de Inangahua Rivier. We komen hier twee mensen tegen die aan het vliegvissen zijn en één man die met een pannetje hoopt op het vinden van goud, tevergeefs… Na een tweetal uurtjes komen we aan de Grey River en bezoeken nog de Brunner Coal Mine site aan de Grey River alvorens naar Greymouth te trekken. We komen aan tegen 17u en bij het aanmelden aan de Top 10 receptie merkt Sven een flyer op van een testmatch tussen de Crusaders (Christchurch) en de Highlanders (Dunedin). Deze is binnen amper 45 minuten maar speelt zich af op amper 2 kilometer van de camping in het plaatselijke rugbypark. Wat een buitenkans!!! (Voor de leken, dit zijn twee teams uit de beste rugbycompetitie ter wereld, De Super 15 ahw de championsleague van het rugby dus een beetje te vergelijken met Chelsea tegen Man United). Voor 9 euro zijn er ticketjes ter beschikking en de plaats is vrij te kiezen. De teams bestaan uit de spelers van het eerste team die terug uit blessure komen en enkele jongere spelers die net een transfer hebben gekregen of hun plaats in het eerste team nog moeten veiligstellen. Het gaat ongelooflijk hard, waanzinnig knap technisch rugby met vlijmscherpe tackels en dit gedurende de volle 80 minuten. TUI biertjes erbij en wat socializen met de 5000 plaatselijke rugbyfans. Dit allemaal op een club waar er een tribune voor 500 man staat en voor de rest even goed uitgerust is als dat van onze favoriete club, Antwerp RC. Een overgetelijke ervaring!!! Op de camping maken Sam en Febe ondertussen weer nieuwe vriendjes en vriendinnetjes en decoreren de straat met stoepkrijt.
De dag erna vertrekken we via de kust noordwaarts richting Punakaiki. Hier bevinden zich de bekende Pancake Rocks and Blowholes. De pancakes zijn kalksteenformaties die lijken op grote stapels pannenkoeken die doorheen de eeuwen gevormd zijn uit verschillende lagen. De blowholes spuwen zeewater naar boven uit, bij hoogtij, maar dat was iets te vroeg om erbij te zijn en is pas vanavond rond 21.34u opnieuw. We besluiten dan te wachten tot vloed morgenvroeg en ondertussen enkele leuke wandelingen in de wondermooie streek te maken. Onze voorkeur gaat uit naar de Pororari River Track, een wandeling die de Pororari stroomopwaarts volgt doorheen een gorge die uitgesleten is in de typische kalksteen. Fenomenaal mooi, dankzij het mooie weer , de kleuren van de kalksteen en het tropische woud waardoor we wandelen. Als we nu enkel vijgenbladeren zouden dragen, kunnen we denken dat dit het paradijs op aarde is. De wandeling duurt een 3 tal uurtjes en we nemen ruim de tijd om op een strandje aan de kant van de rivier, met verschillende takken, bootjes te maken en hen stroomafwaarts te sturen. We gooien ook met allerlei keien zo ver mogelijk en met de bedoeling om een zo groot mogelijke plons te laten maken. De meisjes vermaken zich kostelijk. We besluiten om 5 kilometer verder te blijven slapen aan de kant van de Fox River. Aan de overkant van onze kampplaats bevindt zich een grot waarin een heleboel glimwormpjes zitten. De grot is te bereiken door de Fox River over te steken dmv een oude brug die stilaan een schrijn is geworden en een verzamelplaats voor overjaarse hippies. In afwachting van de duisternis, eerst nog een aperitiefke en dan een wedstrijdje keiwerpen. Sam, Febe en Sven proberen om stapeltjes stenen omver te gooien alvorens andere buren dit kunnen. (De vancaimereclub zou niet misstaan in Gaza). Nadat we de glimwormen hebben gezien besluiten we maar vroeg te gaan slapen. Dan kunnen we morgen een poging wagen om naar de Blowholes in actie te gaan zien. Punakaiki was een voltreffer. Absoluut de moeite om een omweg te maken. De zee beslist er vandaag anders over. De pancakes liggen er zeer mooi bij maar de kracht van de zee blijft achterwege. Ook vandaag zal de blowhole dus berusten.
We rijden door naar Greymouth en pikken onderweg nog een Duitse backpacker op. Het zit hier trouwens vol van de Duitsers en de Zwitsers. Daarna rijden we door om rond de middag halt te houden in Hokitika. Hier gaan we op het strand eerst even kijken naar de verschillende sculpturen die door plaatselijke creatievellingen zijn gemaakt door gebruik te maken van drifthout. Vooral de koe en enkele van de dorpsreplica’s zijn zeer mooi. De picknick vindt plaats naast de plaatselijke speeltuin waar de meisjes hun hart weeral kunnen ophalen terwijl Sven en Eline plannen wat de komende dagen zullen brengen. Besluit genomen!!! We verblijven de komende 2 dagen in de buurt van de Fox Glacier waar we elk om de beurt een gletsjerafdaling zullen doen. We rijden door en blijven slapen aan de rand van het Ianthe meer. Deze DOC ligt wat verscholen maar heeft uiteindelijk toch een drukke bezetting. Sven en Febe zwemmen nog wat in het meer maar na de zoveelste aanval van de kleine zwarte onnozelaars (de sandflies) besluiten we maar in de mobilhome te eten. Meisjes in bed en Sven neemt nog een avondduikje. We werken nog even onze fotoboeken bij en krijgen het gezelschap van Sam die zo graag nog eens bij mama en papa wil slapen. Kingsizebed voor 3 met zicht op het meer. CHECK!!!
Vandaag zijn we aangekomen aan de Fox glacier. We zitten hier aan één van de mooiste kanten van de Southern Alps en hopen vanaf nu toch bergen in zijn geheel te zien. Alle bergen en heuvels tot hiertoe hebben ons enkel een blik op hun voet gegund, de toppen bleven verscholen achter een dik mistgordijn. We zitten alleen op de camping en de deur van de mobilhome geeft uit op de speeltuin. Eline is rond 13u vertrokken voor de wandeling op de gletsjer. Rond 14 uur is het broeierig heet en blijven de meisjes in de mobilhome, amper een uurtje hierna regent het pijpenstelen. Eline komt doorweekt terug aan de mobilhome aan. Tijd om met het gezin gebruik te maken van de familiebadkamer. De meisjes kunnen in een heus bad en genieten hier heel hard van en wij nemen een verkwikkende douche. Volgende ochtend vertrekt Sven in de regen naar het dorp om aan dezelfde tocht als Eline te beginnen. Sven heeft geluk en blijft op de Fox glacier gespaard van regen, hij begint zelfs aan de 4 uur durende tocht, terwijl de gletsjer baadt in het zonnetje. Helaas is dit eerste uurtje zon het enige dat we krijgen gedurende de rest van de dag. Opnieuw vormen zich rond de toppen van de bergen en in het dal een dicht mistgordijn zodat “de million dollar views” van de Southern Alps enkel te verkrijgen zijn op postkaarten aan de receptie. We maken nog een leuke wandeling rond het Lake Matheson. Dit staat beschreven als één van de 10 mooiste meren ter wereld met een spiegelbeeld om van te snoepen. De wandeling is prachtig maar het meer is niet spiegelglad door de bries die er staat en het spiegelbeeld van bergtoppen in de mist is nogal wazig. We vertrekken morgen richting Wanaka, langs de andere kant van de Southern Alps. Dit wordt door iedereen omschreven als het absolute hoogtepunt qua schoonheid (buiten de madammen om dan ;). Onze verwachtingen liggen dus hoog gespannen voor wat nog moet volgen.