Coromandel- Abel Tasman

Van Hahei ging het richting Rotorua. We gingen naar het centrum van het Noordereiland dat bekend staat om zijn geothermische activiteit, kraters en zwaveldampen. Na enkele kilometers zijn we eerst even gestopt bij “Hot water beach”. Deze ligt direct op een breuklijn en daardoor komt er heet grondwater aan de oppervlakte bij het graven van putjes die niet dieper dan 50cm moeten zijn. Die worden dan aangevuld door zeewater wat ervoor zorgt dat je een aangenaam natuurlijk warmwaterbad krijgt. Amai, amai, amai,… wat een bedoeling. Een zeer mooi uitgestrekte baai waar op een strook van 40m honderden toeristen op elkaar zijn gepakt en aan het schuppen zijn naar warm water waarna ze zich (vaak niet al te sierlijk) neerplavijen in hun zelfgegraven zwembadje. Wij stonden er ook met ons schup maar de zin was plots heel ver weg. Gewoon eens even voelen met onze voeten in de put van een ander. Sommigen waren inderdaad warm maar de meeste waren …koud. Na 10 minuten hielde we het voor bekeken en zetten we de rit verder.
We trokken verder naar de zonnigste regio van het Noordereiland, “Bay of Plenty”. Dit is de regio waar de Rena, het beruchte containerschip is gestrand op een rif en wat voor heel wat commotie zorgt hier in Nieuw-Zeeland. We overnachten in een top 10 camping in Papamoa. Het is een heel mooi strand, wel bloedheet en dus gaat Sven alvast proberen wat golven mee te pikken met een bodyboardje en zitten de meisjes te spelen in de branding. Voor de rest niet vee soeps dus op naar een ander hoogtepuntje in onze reis. Te Puke, the capital of the Kiwi fruit. We gingen naar het plaatselijke bezoekerscentrum en kregen een privé rondleiding op de kiwigaarden. Deze hebben veel weg van wijngaarden maar zijn dan ook overdadig gevuld met kiwi’s. Al wie dacht een verse kiwi te eten bij ons… ze blijven tot 10 maanden goed in de koeling. Het minder goede nieuws was dat de kiwigaarden besmet zijn geraakt met de PSA bacterie die de kiwibomen langzaam aan vernietigt. Er is al een groot percentage besmet en het breidt nog uit en op den duur gaat de hele kiwigaard eraan moeten geloven. Ze zijn een oplossing aan het zoeken en hopen op een resistente variant dmv de golden kiwi. Dit zal echter veel tijd in beslag nemen en geld kosten en zullen wij als consument voelen in onze portemonnee. Vooral als jullie weten dat er qua kwaliteit 3 soorten zijn. Categorie 1, de top is voor de Europese markt, categorie voor de Ozzies en categorie 3 voor de Nieuw-Zeelanders zelf.
In Rotorua aangekomen besluiten we eens te gaan kijken naar de fameuze Skyline gondola’s. We kruipen in een eivormige skilift en voelen ons weer heel even op skivakantie, maar dan bij 26° en zonder sneeuw. Eens boven gekomen hebben we een goed uitzicht op de stad maar dit is nu niet om achterover te vallen maar wel mooi. Er zijn hier ook racecarts waarmee je de heuvel af kan rijden, soms wat rustiger indien de kids meerijden, soms iets frivoler. Sam vindt één ritje meer dan genoeg, Febe vindt twee ritjes dan weer véél te weinig. Aan de overkant van de Skyline bevindt zich “Rainbow Springs Kiwi park”. Dit is een leuk park dat is opgebouwd rond de conservatie van de Kiwi-vogel en waar een heleboel inheemse fauna en flora valt te bewonderen. Febe ligt dubbel van het lachen wanneer we bij het voorlezen van de namen zijn aanbeland bij de “Kaka” een roofvogel die verwantschap aantoont met de papegaai. Ja… kleuterhumor. Ook de kiwi kunnen we hier in levende lijve bewonderen. Naderhand gaan we ook nog eens een kijkje nemen naar de “Zorb”. Sven kruipt in een plastieken bal die deels gevuld wordt met water en dan van een heuvel afrolt. Het voelt aan zoals in de wasmachine zitten maar is ontzettend leuk. De kinderen begrijpen toch niet zo goed wat papa hier nu zo GEWELDIG aan vindt. ’s Avonds staat een tripje naar het “Tamaki Maori dorp” gepland. We worden met de bus opgehaald en rijden met 5 bussen in colonne naar het dorp. We krijgen er alle gebruiken van de Maori te zien en ze dansen, doen de Haka en geven ons een maaltijd die klaargemaakt werd in een “Hangi” een soort van oven onder de grond waar hete lavasteen zorgt voor de opwarming van de verschillende ingrediënten. De meisjes doen goed mee en zijn onder de indruk van de Maori. De terugrit met de bus verloopt nog zotter dan de avond zelf. We moeten per land dat vertegenwoordigd is in de bus een liedje zingen en de Maori chauffeuse kweelt lustig mee door de micro. Als we bij een rond punt komen stopt ze niet met rondjes draaien totdat iedereen uit volle borst meezingt. Allée, ambiance verzekert!!! De volgende morgen is het beetje rush want we plannen een tripje naar “Wai-o-tapu geiserland” waar om 10.15u stipt de befaamde Lady Knox Geiser (weliswaar met een beetje aanmoediging door menselijke inbreng van mineralen) haar showke opvoert. We nemen plaats in de toeristenarena en kijken toe hoe een gids een handvol zeepkristallen in de geiser gooit waarna het een vijftal minuten duurt vooraleer de geiser begint te spuwen. Na 3 minuten eruptie vertrekken de eerste echte “tour-toeristen” al. Wij blijven nog een halfuurtje nagenieten (de geiser blijft de hele tijd spuwen) en leren ook nog een koppel Austaliërs kennen die ons terstond uitnodigen bij hun thuis wanneer we daar over 5 weken zouden passeren. We rijden nog vijf minuutjes door naar het Wai-o-tapu geiserlandschap. OVERWELDIGEND!!! Overal bubbelt, borrelt en stoomt het. We zien er verschillende vormen van eruptie, hete meren, modderpoelen, scheuren in de aardkorst…
Dan gaat het verder richting Taupo, het grootste meer van Nieuw-Zeeland dat ontstaan is na een vulkaanuitbarsting. We komen terecht op de leukste camping tot hiertoe. Er is een hele toffe, grote speeltuin, het grootste springkussen van NZ en een verwarmd zwembad. Onze meisjes maken veel vriendinnetjes met de andere kinderen hier op de camping. Een NZ meisje, Kayleigh neemt ze op sleeptouw en leert ze hun eerste woordjes Engels terwijl ze van Sam enkele basics Nederlands meekrijgt.
We gaan ’s middags een kijkje nemen in de stad (niets te zien overigens) en gaan picknicken aan het meer. De rest van de dag besluiten we door te brengen op de camping waar de meisjes met volle teugen genieten van dit kinderparadijs. Sam is niet weg te slaan uit het zwembad. Er is zelfs geen tijd om een ijsje te verorberen!!!
Wij zitten met een dilemma: volgende etappe naar Tongariro (hooggebergte) of Napier (de kust en tevens de wereldhoofdstad van de Art Deco). We opteren voor het laatste nadat we door een Nieuw-Zeelands koppel worden geadviseerd dat Tongariro met de kinderen niet al te evident is, en zeker niet met slecht weer. Een rit van 2 uur brengt ons tot in Napier. De verwachtingen zijn vrij hoog daar we nog géén enkele echt mooie stad of dorp hebben gezien. We maken een wandeling door de stad die beschreven staat in de Lonely Planet. Ja als je de eerste verdiepingen bekijkt zijn het vaak mooie staaltjes van Art Deco maar die worden dan weer ontsierd door spuuglelijke gelijkvloerse winkels met een afgrijselijke luifel zoals hier alle winkels zijn. Echt bekoren doet de stad ons dus niet. Op het einde van de wandeling komen we aan een fontein waarin de meisjes heel fijn in spelen en wat afkoeling zoeken. Hadden we toch beter Tongariro gekozen…?
Een lange rit met een uitgebreide stop aan de Childrens Own Playground (een fantastische speeltuin die door 40 kinderen zelf is ontworpen) in het Queen Elisabeth park in Masterton brengt ons uiteindelijk tot in een voorwijk van Wellington waar we op de camping zullen verblijven. Van hieruit bezoeken we eerst nog even een dag Wellington om de dag daarna de ferry te nemen om de oversteek te maken naar het Zuidereiland.
Wellington, de administratieve hoofdstad van Nieuw-Zeeland. De zon is ’s morgens volledig verdwenen en daarom besluiten we maar eerst het nationale museum “TE PAPA” te bezoeken. Een absolute topper!!! Niet te missen indien je naar NZ komt. Het museum biedt een volledig overzicht over wat NZ inhoudt: de natuur, de geschiedenis, de cultuur, … en doet dit niet alleen op maat van Sven en Eline maar zorgt ervoor dat Febe en Sam gedurende 2 1/2uur werkelijk genieten van alles wat er te zien en vooral te doen is. Op alle verschillende verdiepingen en rond alle verschillende thema’s zijn er interactieve kinderhoeken ingericht waar ze hun energie ruimschoots in kwijt kunnen. Een voorbeeld voor musea bij ons. Verder nemen we nog even een oude tram die ons leidt naar een panoramisch uitzicht over de stad vanuit de Botanical Gardens. Na een bezoekje aan de zoveelste leuke speeltuin botsen we op een Duits koppel (Andy und Assi) die we ondertussen al een vijftal keer waren tegengekomen op allerlei campings. Ze hebben ook een dochtertje van 3, Lily, dat een leuk speelkameraadje vormt voor onze meisjes. (Ze hebben zelfs haar bodyboard gekregen want daar speelde ze niet zo graag mee). We beslissen om samen te eten langs de kade van de haven in Wellington en bespreken wat onze plannen zijn voor de oversteek en de dag erna. Wellington is voor ons toch een leukere stad gebleken als Auckland maar niet om meer dan één dag aan op te souperen.
Voor de cijfergekken onder jullie
Het Noordereiland hield voor de vancaimereclub het volgende in:
*1800 km gereden
*23 verschillende speeltuinen uitgeprobeerd en goed bevonden
*2 tubes zonnecrème gesmeerd
*1200 foto’s getrokken
*3 dagen bewolkt weer, 3uur regen en de rest ZON, ZON, ZON!!!
*21 ijsjes verorberd
*…
Wellington-Picton: De grote oversteek!!! Gelukkig is het een wondermooie dag met een zee die zo plat is als een spiegel. Concreet wil dit zeggen dat we van enige misselijkheid gespaard blijven. De overtocht duurt ongeveer 3 uur en de meisjes zijn in eerste instantie wel onder de indruk van onze grote boot. Deze heeft naast de vele dekken waar je uitgebreid kan zonnen, foto’s pakken, genieten van het uitzicht ook nog eens een uitgebreide kinderhoek. Hier probeert Febe nog vriendinnetjes te maken met iedereen maar Engels is wel een hele rare taal (dixit Febe). We besluiten om samen met de Duitsers eerst iets te eten in Picton aan de kade en dan op zoek te gaan naar een leuke camping waar de meisjes nog goed met elkaar zouden kunnen spelen. De diensters raden ons een DOC (camping in natuurgebied) aan op 30 minuutjes rijden. Ook hier worden we nogmaals geconfronteerd met de echte “kiwi hospitality”. Ons viesneusje (Febeke) wil niets van de kaart eten, ze wil frieten, maar het restaurantje biedt enkel verse producten aan. De kok biedt dan aan dat hij voor haar dan wel een efforeke zal doen en gebakken patatjes zal maken. Ze voelt zich als de koning te rijk.
We verblijven één nachtje in de overweldigende Marlborough Sounds waar we vanuit onze mobilhome een fantastisch uitzicht hebben over de baai. We hebben ook het gezelschap gekregen van een kiwivogel (zeldzaam!!!) die huist op de grens van het natuurgebied en het kampeerterrein. Eline en de Duitse met de camera in de aanslag erachteraan maar de foto’s zijn wat teleurstellend. Het gevoel deze vogel in het wild te hebben gezien doet ons wel wat. Gelukkig zien we hem bij het krieken van de dag nog eens en kunnen we zijn eigenaardige uitzicht (check google) nog eens op film vastleggen. We nemen afscheid van de Duitsers en rijden naar het Abel Tasman Park.
Vandaag hadden we een heuse trip in Abel Tasman Natural Park voorzien. De dag begon vroeg om 7u30 want we moesten ons om 8u45 melden aan het centrale verzamelpunt van waaruit de watertaxi (een speedboot met 20 zitplaatsen) ons een aantal baaien verder zou afzetten. Eerst gingen we nog even kijken naar Split Appel Rock, een bezienswaardigheid te midden van de zee en dan vertrekken we om… van op enkele meters afstand de NZ Fur Seals (zeehonden) in levende lijve te zien. Het waren 2 zeehondenpups waarvan de meisjes overtuigd waren dat het 2 zusjes waren. Nick de skipper zet ons af aan het strand en wij starten onze zogezegd 4 uur durende wandeling. We krijgen de allermooiste dingen voorgeschoteld. Een ongelooflijk goed wandelpad, dat ons leidt via mooie wouden, schilderachtige landschappen en stranden waar je je op het aards paradijs zou wanen. De meisjes spelen op het strand in een zelfgemaakt kamp gemaakt van drijfhout, Sven geniet van een frisse duik en Eline… zag dat het goed was. De totale wandeling heeft uiteindelijk 7 uur geduurd, waarna we allemaal hebben genoten van een frisse beloning (ijsje of pintje). De wandeling bleek uiteindelijk 17km lang te zijn en Sam heeft dit zonder morren volledig uitgewandeld! Enkele mensen die we tegenkwamen gedurende de dag vonden dit een hele prestatie en bij aankomst werd er van op het strand voor haar geapplaudisseerd.
Soit, het was misschien weer even geleden dat we iets van ons hadden laten horen maar zoals jullie kunnen lezen genieten wij ten volle van deze vakantie!! Woorden schieten soms te kort om te beschrijven wat we hier allemaal meemaken, maar alles gaat hier dus super goed!!!

Dikke kussen van de vancaimereclub XXX

P.S. Arthur en Finn, spijtig genoeg was er geen vliegtuig meer vrij om even over en weer te komen. Veel plezier, een gelukkige verjaardag en tot binnekort. Sam xxx