Fox Glacier-Dunedin

Bedankt, bedankt, bedankt!
Wij genieten van jullie berichtjes maar het is niet zo makkelijk om er persoonlijk op te antwoorden. We lezen ze allemaal en ook de meisjes willen alles horen.
Fox Glacier – Dunedin
Correctie: 2 uur nadat we de vorige blog gepost hebben, blijkt de zon er ineens zin in te hebben. Er komt ook een windje opsteken dus we krijgen waar we al zo lang naar uitkeken, een blik op de fameuze Mount Cook, de hoogste berg van NZ. Althans, zijn hoedje krijgen we te zien, dus wij foto’s trekken dat het geen naam heeft. We aperitieven met uitzicht op de bergketen en hopen dus voor de volgende dagen op opklaringen. De meisjes spelen nog heel de avond op de speeltuin en wanneer het helemaal donker is vertrekken we naar een nabij gelegen bos waar glimwormen zijn. Het is een wandeling van 20min, door een donker bos met overal kleine lichtjes in de planten en bomen. Het is mooi om zien, maar Sam (onze held) is toch wel blij dat we terug op straat staan. De dag erna staan we op met een stralende hemel. We besluiten om toch even terug te gaan naar Lake Matheson om het fameuze spiegelbeeld te gaan vastleggen. Het meer is niet spiegelglad dus de foto’s zijn niet helemaal top maar de uizichten zijn adembenemend mooi. Eline gaat nog wat foto’s nemen en Sven en de meisjes gaan een terrasje doen. We kopen in de winkel ook nog bakvormpjes in kiwivorm (de vogel) een paar punamu (jade) oorbellen voor Eline. Hierna trekken we via een mooie route, de Haast Pass door naar Wanaka. Op onze weg naar deze pass doen we eerst nog even Jackson Bay aan. Deze baai staat bekend om zijn crayfish en de fantastische uitzichten die een combinatie vormen van de Tasman Sea en de Southern Alps. Een omweg via deze baai werd ons enkele dagen geleden aangeraden door iemand in het “stinkend badje” (het mineraal bad met zwavel) in Hanmer Springs. Het is er voor de zoveelste keer weer oogstrelend en we genieten dus ook met volle teugen van de wandeling op de visserspier en de picknick met uitzicht op de baai. Spijtig genoeg manifesteren de eerste wolken zich al terug en verbergen wederom de eeuwige sneeuw. Op naar Wanaka maar eerst nog even de orde van de dag afhandelen, en voor de eerste keer terug weten wat stress is. We hebben bijna geen diesel meer, we hebben nog amper cash geld op zak en geen eten meer op voorraad. In de stad Haast zullen we dan wel even geld afhalen en alles regelen maar…. VISA kaart weigert dienst en de dichtstbijzijnde bankcontact is 170 km verder (Wanaka stad). Dan maar zien dat we met ons cash geld de DOC camping nog kunnen betalen en nog net voldoende kunnen tanken om Wanaka te bereiken. De meter van de camper zegt dat het nipt haalbaar moet zijn en dus zijn we gerustgesteld en klaar om volop te genieten van één van de mooiste stukken weg doorheen NZ. De Haast Pass. Deze doorkruist de Southern Alps en leidt ons door prachtige stukken oerbos en langsheen prachtige bergriviertjes. We stoppen op enkele kilometers voor het Lake Wanaka aan de Blue Pools. Dit zijn diepe natuurlijke kommen die uitgesleten zijn in de kalksteen en die gevoed worden door water afkomstig van enkele plaatselijke gletsjers. Het uizicht is magistraal!!! Het water is azuurblauw, kristalhelder en enkele meters diep. We besluiten pootje te gaan baden en ook een stapel te gaan maken van rivierstenen. Sven gaat de uitdaging aan om te gaan zwemmen in de pools. Helaas ziet het hier ook zwart van de sandflies en die hebben aan luttele seconden genoeg om je hele lijf en leden te gaan beschouwen als buffet. Het plezier is dus eerder van korte aard en we besluiten om verder te trekken naar de noordkant van Lake Wanaka waar we van een mooie DOC camping zullen gebruik maken. We nemen ruim de tijd om met de meisjes naar het keienstrandje te trekken en proberen opnieuw om met de keien grote torens te maken. Lekker aperitiefke, geïmproviseerd avondeten en dan naar bed.
’s Morgens trekken we door naar Wanaka. First things First. Bankcontact, eten halen, tanken... We parkeren ons aan de kant van het meer en de meisjes halen hun hartje op wanneer ze de plaatselijke speeltuin zien. Daarna besluiten we om naar Puzzling World te gaan. Hier staat de wereld van de optische illusie centraal en begeven we ons in een reuzengroot labyrint.
De dag erna zetten we koers naar Queenstown. We verlaten bewust de SH (State Highway) om via een andere bergpas (Candrona Road) door te steken. Deze weg wordt ons door locals aangeraden als veel mooier. We komen langs vele uitzichtpunten tot op één uitzichtpunt wat ons een perfecte blik gunt op Queenstown en de volledige omgeving. Adembenemend!!! We krijgen het Wakatipu meer te zien en de omliggende gigantische speeltuin (dit keer voor mama’s en papa’s). Queenstown staat immers bekend als het Mekka van de extreme buitensporten. We boeken een plaatsje in de plaatselijke stadscamping (Top 10) die op loopafstand van het stadscentrum ligt. We staan perplex bij het zien van de sanitaire voorzieningen. Dit complex is volledig ingericht volgens het principe van de kunststroming “trompe l’oeuil”. Bij de vrouwen waan je je in een kuuroord, bij de mannen in een bar. De toiletten zijn zo speciaal dat ze zelfs moeten beveiligd worden dmv een ingangscode om te verhinderen dat toeristen foto’s komen trekken terwijl je je toilet aan het maken bent. We besluiten om via de gondellift een kijkje te gaan nemen naar Queenstown en omgeving. Het uitzicht overtreft alle verwachtingen… Terug beneden gekomen, gaan we in het plaatselijke boekingskantoor de activiteiten die ons morgen te wachten staan vastleggen. Queenstown, World capital of extreme outdoor sports, bakermat van de bungy en dus gaan Eline en Sven zich vandaag eens van een brug afwerpen. We kiezen ervoor om te springen van de brug waar AJ Hacket de eerste echte bungy sprong heeft gedaan. De brug over de Wakarau biedt ons een sprong van 43 meter. Sven gaat vol overtuiging de diepte in terwijl de meisjes en Eline toekijken. Daarna is het de beurt aan Eline die een twijfelachtigere start kent maar ook moedig de sprong waagt. Onze meisjes staan te kirren van plezier en vinden ons echte helden. We gaan hierna terug richting Queenstown want de volgende uitdaging staat Sven al te wachten. Hij gaat in de namiddag Riversurfen. Ingrediënten die je hiervoor nodig hebt zijn een wildwaterrivier categorie 3 à 4, een bodyboard, goeie monitoren, en ballen aan je lijf. De bedoeling is om de rivier af te gaan en te kicken… En kicken was het absoluut!!! De meisjes en Eline maken er ondertussen een Ladies day van op de speeltuin van het plaatselijke schooltje. ’s Avonds maken we tijd voor een langverwacht moment. Sam skypet met Eva-Luna en we skypen nog even allemaal samen met Toon en Marleen die net trotse ouders zijn geworden van Lenn, ons neefje.
De dag erna vertrekken we onder een stralend zonnetje naar Te Anau, de poort naar wat voor velen het mooiste van NZ blijkt te zijn, de Milford Sound. Dit is een gepimpte versie van de fjorden in Noorwegen, Chili,… Terwijl de meisjes in de plaatselijke speeltuin hun beentjes strekken, informeren we ons over de mogelijkheden om een kleine cruise doorheen de fjorden te maken. Blijkbaar is morgen de laatste dag dat er mooi weer zal zijn, dit brengt ons programma in een stroomversnelling. We boeken onmiddellijk de cruise van de volgende ochtend en besluiten ook deze namiddag te vertrekken voor een 2 uur durende trip doorheen één van de absoluut mooiste stukken weg in NZ. De baan tussen Te Anau en Milford Sound is een mix tussen steppe, Alpen, regenwoud, … Terwijl wij naar De Milford Sound rijden, komen we bussen en bussen toeristen tegen die net terugkeren. De uitzichten brengen ons wat iedereen altijd voorwendt, million dollar views en dit om elke bocht die we maken. Telkens krijgen we weer iets anders te zien dat de moeite waard is. Eens aangekomen blijkt de grootste fabel over NZ alvast ernstige waarheid. Dit is de thuisplek van de Sandflie, de Namu. Maori vertellen dat die er is om sterfelijken te laten voelen dat ze nog niet in het paradijs zijn, hoewel het er zo uitziet. De jeuk is allesbehalve paradijselijk… De dag erna is het spijtig genoeg wel bewolkt. Het effect van de massieve rotspartijen die vanuit het niets oprijzen tot op hoogtes van +/- 1900m kunnen we niet zien, verscholen door de sluier van wolken die hardnekkig de toppen van bvb Mittre peak blijven verstoppen. De cruise is best aangenaam en de meisjes mogen zelfs op de brug bij de kapitein alles gadeslaan. We besluiten om rustig terug te rijden via dezelfde route als hierboven en tijd te nemen om uit te stappen bij de mooie uitzichten en bvb Kea’s te spotten (Alpenpapegaai) en even te gaan voelen aan de eeuwige sneeuw aan de Homer tunnel. We slapen vanavond aan de oever van een klein, schilderachtig meer met uitzicht op de bergtoppen, Lake Gunn. Het uitzicht is bij aanvang mooi maar na twee uurtjes overvalt het beloofde regenweer ons helemaal. De rest van de avond en de nacht worden we getrakteerd op de showers. ’s Morgens dan maar snel deze streek verlaten en de Scenic Route nemen van Te Anau naar Invercargill. Daar zou het mooi weer moeten zijn al naargelang de weersvoorspellingen. (1 tip voor de gokkers, je kan véél méér geld verdienen door te gokken op de lotto dan je geld te zetten op de weersvoorspellingen in NZ).
In Te Anau hebben we eindelijk terug gsm-bereik, maar vernemen spijtig genoeg dat de grootmoeder van Sven de voorbije nacht vredig is ingeslapen. Na een telefoontje met moederlief klaart de hemel terug een beetje op, letterlijk gesproken dan…
We komen in Invercargill aan op een familiale camping die bekend staat om zijn huiselijke karakter. Er zijn lammetjes, schapen, kippen,… een speeltuin en de standplaats is letterlijk bij de mensen in de tuin. Het aanmelden is eerder moeizaam want de eigenaar blijkt bezig te zijn met een deel camping die afgelopen nacht in vlammen is opgegaan. Hij laat het hoofd zeker niet hangen en we moeten ons maar installeren en de financiën zouden we later wel regelen en zolang de kinderen het maar naar hun zin hadden dan was het voor Gary (de eigenaar) allemaal goed. Hij kon de speeltuin nl. niet laten gebruiken wegens te onveilig en was hiervoor duidelijk gegeneerd. Onze meisjes maken er geen punt van en genieten volop van de mooie tuin. Gary komt ook nog eens vragen of onze meisjes een lammetje de fles willen geven. Annie is de vedette van de dag en wordt in het begin eerder twijfelachtig gadegeslagen door onze twee heldinnen.
We besluiten de volgende dag ook nog te genieten van de tuin en na Annie haar flesje van 13u vertrekken we naar Curio Bay. We komen op een zeer ongedwongen camping aan vanwaar we een wandeling maken naar het Fossil forest. In de baai liggen versteende restanten van een 180 miljoen jaar oud regenwoud. Hiertussen komen ’s avonds de geelogige pinguïns aan wal om te nesten. Vancaimereclub meets pinguïnclub. CHECK!! We zien de pinguïns van zeer kortbij en zien hoe een mama haar twee kindjes eten geeft door haar eigen maaginhoud uit te kotsen. SMAKELIJK!! Aan de andere kant van de baai genieten we van de Hector dolfijnen die spelen in de golven van het opkomend water. Dit is een plekje, voor ons, om nooit te vergeten.
De volgende ochtend genieten we van het mooie strand, met schupjes en pondekes en Sven gaat de zeer koude zee in om een beetje met het bodyboard te spelen. Na de middag rijden we verder naar Pounawea, waar alles precies 50 jaar heeft stilgestaan. De speeltuin is van voor onze tijd en heeft dringend een smeerbeurt nodig, alles piept verschrikkelijk, toch vindt Sam dit de leukste speeltuin ooit!!!
Dan gaat het verder richting Dunedin met een tussenstop aan Nugget point. Een korte wandeling (volgens Febe veel te lang) leidt ons tot aan een vuurtoren waar we een schitterend uitzicht hebben en de zeehonden op de rotsen spelen. Aangekomen in Dunedin genieten onze meisjes met volle teugen van de speeltuin waarna ze toch wel weer een douchke kunnen gebruiken.
De komende dagen zullen we in Dunedin zijn, waarna we verder trekken naar Christchurch want zo stilletjes aan moeten wij, met pijn in ons hart, afscheid nemen van Nieuw-Zeeland. Voor we naar Australië vertrekken rest ons dus nog één bericht om onze laatste week te beschrijven.